می دونم که زیاد وقت ندارین و دلتون می خواد سریع برم سر اصل مطلب. خب وقتی یه ساندویچ هم بخوری، اول نون و رویه اش رو باید بخوری تا بعد برسی به گوشت و اصل مطلبش که درونشه. پست های ساندویجی هم این طوره دیگه. یه رویه داره که باید بخوریش. حالا خوردن شما می شه فکر کردن.
تا حالا به این فکر کردین که چی کار کنیم که وقتی هر کسی نماز می خونه، برای ما خواه ناخواه دعا کنه؟ یه جورایی حساب کنین میلیون ها ادم نماز خون. اونوقت ما رو دعا کنن. اصلا می شه؟ مثلا اون افریقایی که اون سر دنیاست و من رو نمی شناسه برام دعا کنه. یا مثلا اون المانی مسلمان شده .. حالا چرا دور بریم. همین آبادان و مشهد و آستارا و این ها…همه که من رو نمی شناسن. پس تصور و خواسته ی غلطیه که من بخوام همه ی همه ی همه ی نمازگزارها من رو دعا کنن.
اما با این همه من می خوااااام.
حالا چه جوری می شه؟ مگه می شه؟ امکان نداره؟ نه نمی شه. چرا باید بشه؟ چرا نشه؟ یه کوچولو فکر کنین بعد برین ادامه مطلب رو بخونین. فکر کنین تا وقتی می خونین مطلب براتون شیرین تر بشه….الان دارین نون رویه اش رو می خورینا…
الان فکر کردین دیگه. خوبه. خیلی ساده است. فقط کافیه یه کلمه بگیم. البته ظاهرش یه کلمه است. باطنا هم باید این کلمه رو به واقعیت برسونیم. اون کلمه چیه الحمد لله…یا کاملترش الحمد لله رب العالمین…حالا چرا این حمد؟ به خاطر اینکه همه، سوره ی حمد رو می خونن؟ چه ربطی داره …نه به این خاطر نیست. فکر کنم معما شد دیگه….برای اینکه یه جمله ای تو نماز می گیم که خدایا هر کسی حمد تو رو کرد ، صداش رو بشنو…این یه جور دعا هست. حالا عربیش چی می شه؟ بله دیگه . همونه…آفرین…سمع الله لمن حمده….البته این از هوش سرشار من نبود که به این نکته ظریف در نماز پی بردم. این از علم امام صادق علیه السلام است که وقتی ازشون یه دعای جامع می خوان، می فرمایند: حمد خدا را بگو که هیچ نمازگزاری نیست که برای تو دعا نکند[1]..
حالا این رو هم حساب کن که صالحین و علما و ابرار و خصوصا خصوصا ، امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف هم ، جزو این نمازگزارانی هستند که به خدا می گن: صدای منی که حمد خدا رو می کنم بشنو…چه شود…از شوق ، آدم پرواز می کنه.
این هم یه پست ساندویچی….امیدوارم خوشمزه بوده باشه و به دهنتون مزه داده باشه اونقدری که یادتون نره که ستایش خدا را بکنیم. الحمد لله بابت اینکه این نکته روزیم شد و تونستم به شما هم بگم. الحمد لله رب العالمین
[1] عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام جُعِلْتُ فِدَاكَ عَلِّمْنِي دُعَاءً جَامِعاً فَقَالَ لِيَ احْمَدِ اللَّهَ فَإِنَّهُ لَا يَبْقَى أَحَدٌ يُصَلِّي إِلَّا دَعَا لَكَ يَقُولُ سَمِعَ اللَّهُ لِمَنْ حَمِدَه (الكافي ج2 ص : 503) مفضل گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: قربانت گردم دعاء جامعى (يعنى تمام و كاملى) بمن بياموز، فرمود: خدا را ستايش كن زيرا هيچ نمازگزارى نيست جز اينكه (آن زمان) براى تو دعا كند (زيرا هر نمازگزارى در نماز) ميگويد: (سمع اللَّه لمن حمده يعنى): خدايا بشنو سخن كسى كه تو را ستايش كند
* عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ : مَنْ قَالَ أَرْبَعَ مَرَّاتٍ إِذَا أَصْبَحَ- الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ* فَقَدْ أَدَّى شُكْرَ يَوْمِهِ وَ مَنْ قَالَهَا إِذَا أَمْسَى فَقَدْ أَدَّى شُكْرَ لَيْلَتِه (الكافي ج2 ص : 503) حضرت صادق عليه السّلام فرمود: هر كه چون صبح كند چهار بار بگويد: «الحمد للَّه رب العالمين » هر آينه شكر آن روزش را ادا كرده، و هر كه آن را همين كه شام كرد بگويد هر آينه شكر آن شبش را ادا كرده است
* عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَرْوَانَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام أَيُّ الْأَعْمَالِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ أَنْ تَحْمَدَه (الكافي ج2 ص : 503) محمد بن مروان گويد: بحضرت صادق عليه السلام عرضكردم: چه عملى بدرگاه خداى عز و جل محبوبترين همه اعمال است؟ فرمود: اينكه او را ستايش كنى
* عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و اله يَحْمَدُ اللَّهَ فِي كُلِّ يَوْمٍ ثَلَاثَمِائَةِ مَرَّةٍ وَ سِتِّينَ مَرَّةً عَدَدَ عُرُوقِ الْجَسَدِ يَقُولُ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ* كَثِيراً عَلَى كُلِّ حَالامام صادق عليه السلام فرمود: رسول خدا (ص) چنان بود كه روزى سيصد و شصت بار خدا را حمد (و ستايش) ميكرد بشماره رگهاى بدن، (و اين گونه ميفرمود: «الحمد للَّه رب العالمين كثيرا على كل حال» (يعنى ستايش مخصوص پروردگار جهانيانست بسيار بر هر حال (الكافي ج2 ص : 503)